دو بیتی های مهدوی

پـــروانــۀ قلـــبـــم طـــیـران ســـوی تـو دارد

                                       جان حال و هوای گل خوشبوی تو دارد

هر شام و سحر دیده به راهت بود ای دوست

                                       هم دیده و هم دل هوس روی تــو دارد

 غـــم هجـــران رویت کرده پیرم             از آن ترسم که با این غم بمیرم

عــزیــز فاطمه رخسار عیان کن             که از گلـــزار رویـــت گل بچینم

عـمـری طلــب امیــد کــردم               مــویــم به رهت سفید کردم

بس لطف و کرم شنیدم از تو               مــن کــی ز تـــو نـاامید گردم

تــا زبـانـــم بــاز شـــد نـــام تو آمد بر زبان      تا که خود بشناختم کوی تو را کردم نشان

مهدیا تــا زنده­ام زین لطف محرومم مساز      من ز تو جـانا بسی لطف و وفا دارم نشان

دل مـــا خـون شـد و مولا نیامد             شــفــا و مـرحــم دل هــا نیامد

به خون خواهی سالار شهیدان             تـــسـلّای دل زهـــرا نــیـــامــد

نـمـیـدانـم چرا دل بی قراره            دگــر تــاب فـراقـت را  نداره

بیا یابن الحسن دردم دوا کن            دوای من توئی ای راه چاره

غــم ما جز به ظهور تو مداوا نشود              مهدیــا تــا تـو نیایی دل ما وا نشود

شده ماتمکـــده عالم ز فراق رخ تو              هیچ  فریادرســی غیر تو پیدا نشود

حبیــب مـن، طبیب من تویی تو               عزیز بی رقـیــب مـن تــویـی تو

نخواهم لحظه­ای را بی تو بودن               بیا مهدی شکیب من تویــی تــو

ای عـزیز مصر هستــی العجل                هادمِ هر ظلــم و پستی العجل

وارد آمـــد غـــم به ما و اهل ما                پس بگیر از ما تو دستی العجل

ای رخت خورشید عالمتاب یابن العسکری

                                           در فـراقـت قلب ما شد آب یابن العسکری

ای پـــدر ای  رازدار  قرن­ها رنج  و سکوت

                                           مـا یـتـیـمـان را  بیا  دریاب  یابن العسکری

ای تو چون خورشید پشت ابر یابن العسکری

                                        چنـــد از درد فراقــــت صبـــر یابن العسکری

تـــا نتـــابـد بــر جـهان نـــور ظهورت ای عزیز

                                        همچنان دنیا بود چون قــبـــر یابن العسکری

ای پـدر صحرا بسی طوفانی است            راه تــاریـک و بسی طولانی است

بین  گـرگــان در مـصـاف زنــدگـی              مهدیــا بــا تـو دلـم نــورانی است

آن درختـی را کـه در روز غــدیـــر                کاشت پیغمبر پس از او شد اسیر

آبیــاری شــد بــه خـــون در کربلا                 در ظهـــور آن می­دهـد باری کثیر

این جهان با همه وسعت تنگ است                زندگی شیشه­ای و پر سنگ است

تا نـتــابــد زِ افــق صــبــح ظــهـــور                شادی و لــذّتِ مــا بی رنگ است

بـه سر هوای تو دارم پدر مرا در یاب            به کنج خانۀ ویران ز غم دلم شد آب

بیــا کـه بی تو به قلبم فشار می­آید             به شــوق وصل تو می­تپد دلم ارباب

شـوق دیـــدار تو غوغای دل است               بی تو مولا عمر ما بی­حاصل است

گوشۀ چشمـی به ما کن ای عزیز               بر سر راهت کســـی نا قابل است

برگرفته ازhanifnia.ir